%20(2).png)
Was jij vroeger ook echt een meisje-meisje? Als ouder blijven dit soort plaatjes van een vrolijk meisje met een roze jurkje natuurlijk prachtig om te zien. Hopelijk is haar jeugd onbezorgd en vol onvoorwaardelijke liefde.
Onvoorwaardelijke liefde
Iedereen zou dit willen denk ik, gewoon mogen zijn wie je bent, zonder bang te hoeven zijn voor afwijzing en afkeuring. Als je hier bent zal je op een bepaalde manier wel herkennen wat ik bedoel. Voor iedereen is zijn levensloop natuurlijk verschillend en is het wel of niet goed herkenbaar of zichtbaar wat er gespeeld heeft toen je klein was. Bij mij was het niet heel zichtbaar en ik wist ook niet anders. Nu na een zoektocht van meer dan tien jaar kan ik zeggen dat ik beter accepteer dat een mens niet alleen maar goed of kwaad is. Alleen het woord 'ouder' en met name de betekenis daarvan moet je in mijn ogen verdienen. Naar kinderen toe is het zeker de bedoeling dat het belang van het kind voorop staat en het kind kan blijven vertrouwen op de thuisbasis, begeleid worden in alle aspecten van het leven en gesteund worden indien dit nodig is. Ik ben geen therapeut, psycholoog, alleen een ervaringsdeskundige en omschrijf hier mijn ervaring en mijn worsteling waarvan ik nu weet dat het te maken heeft met wat er vroeger niet was.
Over generaties heen
Onbegrip en machteloosheid denk ik dat ik grotendeels heb ervaren voordat ik beter ging begrijpen wat er is gebeurd. Ook al dacht ik een stabiele thuisbasis te hebben en dat alles heel normaal was, begon ik steeds meer mijn leven zelf vorm te geven en werd de afkeuring duidelijker zichtbaar. Geen eens dat ik vreemde dingen deed, maar meer dat mijn keuzes niet voldeden aan de norm van mijn ouders. Nu is dat geen probleem als er goed contact is en er onderling vragen gesteld kunnen worden als er iets niet begrepen wordt en dat er wederzijds respect is als volwassenen onder elkaar. Echter als dat er niet is wordt het lastig en is het nooit 'goed genoeg'. De relatie is nooit tot een gelijkwaardige vorm gegroeid. Om dit te ontgroeien of er boven te leren staan is in mijn beleving afstand hiervan nemen de belangrijkste, maar ook de moeilijkste stap. Het enige wat je in dit leven moet doen is jezelf worden...
Pas door afstand te creëren en bewust met behulp van therapie met je verhaal aan de slag te gaan heb ik kunnen accepteren dat het niet aan mij ligt en dat ouders ook niet kunnen geven wat ze niet in huis hebben omdat zij dit ook weer niet geleerd hebben. Ook al heb ik nu meer een verklaring en begrijp ik de context van hoe dingen in elkaar staken, dan nog is in het hier en nu niet mogelijk weer in een familiaire relatie te stappen die zo ontwricht is geraakt. De oude pijn blijft, maar er is desondanks meer ruimte gekomen om te kijken naar de toekomst.
Wat wel had moeten zijn...
Emotioneel ontwikkeld zijn wil niet zeggen dat je altijd juist reageert, maar wel dat je je bewust bent van wat je voelt en hier woorden aan kan geven. Ook al is dat met een vertraging en kan je op zaken terugkomen. Als kind hoor je dit in een normale situatie van je ouders te leren zodat je leert dat er positieve en negatieve emoties zijn, welke dit dan zijn en dat dit er ook allemaal mag zijn. Wat een rijkdom is dat!
In mijn situatie werd ik vast getroost als ik een keer gevallen was of iets dergelijks, maar het gaat erom dat je structureel niet voorbij loopt met wat er intern speelt. Nog steeds vind ik dat erg lastig omdat dit ook moeilijk is om op latere leeftijd nog te leren. Het is dus ook niet gek dat als je meer afgesloten bent van je gevoel omdat je dit niet goed geleerd is je blijft hangen in je overlevingsmechanisme. Bij mij was dat vooral aanpassen, niet voelen en doorgaan tot het niet meer gaat.
Een ander bijkomend 'probleem' is dat je in de interactie met anderen of gebeurtenissen in de wereld niet goed kan interpreteren, waardoor er vaak een mismatch in communicatie ontstaat of dat je nog dieper in je overlevingsmechanisme schiet omdat je dingen niet begrijpt. Hierdoor zit mijn lichaam nog steeds vol spanning en blijft dit op dagelijkse basis een worsteling. Ook al doorbreken we de cirkel door hierover te leren wil het niet zeggen dat alles meteen is opgelost. Voor volgende generaties maken we het in ieder geval weer ietsje makkelijker.
Persoonlijke ontwikkeling
Jezelf geven wat je eerder al had moeten krijgen... dat is een lange weg en dat gaat met vallen en opstaan. Gelukkig zijn er ook mensen die wel vanuit huis deze vertaalslag hebben meegekregen of dit ook later hebben geleerd en die je kunnen begeleiding in het helen van dit gemis. Zo kan je echt weer meer in jezelf aarden en voelen dat wat je voelt er wel toe doet. Mocht je met soortgelijke problematiek worstelen praat met iemand die je vertrouwt en zoek goede begeleiding.
Wat mij erg heeft geholpen is je vrij voelen door creatief bezig te zijn, dus gewoon knutselen, tekenen, schilderen, schrijven of een leuke online post te maken. Je bent niet kapot ook al voelt dat misschien zo, je hebt begrip en ruimte nodig om te groeien naar je echte zelf. Ga op zoektocht om te verwerken en vergeet niet dat je niet alleen bent. Bij DOUFAN-DOUFAN mag je delen, je successen vieren en je creatieve expressies laten zien. Veel succes!
コメント